Onze jongste dochter kwam van de week thuis van school. Met een sip gezichtje, sloffend en steunend. Ze bleek zich niet lekker te voelen. Het was woensdagmiddag, maar ze wilde niet afspreken. Ze had hoofdpijn en voelde zich niet fijn. "Ja mam, ik heb genoeg gedronken" voegde ze er zelf al aan toe ;-)
Ik schoot meteen op en top in mijn moederrol, heb haar even geknuffeld, geholpen met haar jas, tas en schoenen en haar onder een dekentje op de bank geïnstalleerd. Natuurlijk heb ik daarna ook voor wat te eten en drinken gezorgd. Dit alles met de insteek dat een beetje vertroetelen, liefde, aandacht en rust al een hele hoop zou helpen..
Na een uurtje kwam ons dametje al van de bank af, met de mededeling; "zullen we een spelletje doen, want van op de bank liggen word ik ook niet beter!"
Daar ging ik dan met mijn goede gedrag. Ik was ervan uitgegaan dat ze wilde wat ik altijd wil op zo'n moment van hoofdpijn en ellendig voelen, namelijk op de bank, onder een dekentje, een thermoskan thee en verder geen gedoe...
Zonder het te vragen had ik dit ook op haar geprojecteerd.
Ik vond het natuurlijk prima om een spelletje te doen en het zette me meteen ook aan het denken.
Hoe vaak gebeurt het niet dat we een invulling geven aan wat iemand zeg, of nodig heeft. Zonder het na te vragen aan die persoon.
Met alle goede bedoelingen hoor! Want we willen onze rollen (voor mij als moeder in dit geval) zo goed mogelijk invullen en er zijn voor de ander...
Dit kleine voorbeeld liet me van de week weer zien dat ieder mens anders en uniek is. En dat het de moeite loont om altijd even te vragen hoe het met iemand gaat, en waar zij behoefde aan hebben op dat moment...
Het is immers maar hoe je een situatie bekijkt, wat je referentiekader is en langs welke meetlat je het legt...