You live, you learn
You love, you learn
You cry, you learn
You lose, you learn
You bleed, you learn
You scream, you learn
Een stukje songtekst van Alanis Morissette, die me altijd geraakt heeft. In mijn ogen is er geen twijfel over mogelijk, of dit klopt. Overal en altijd zit immers een les, een bewustwording, een stukje dat je meer te weten komt over jezelf.
Alhoewel..... Je kunt natuurlijk ook onbewust door het leven fladderen. Gewoon leven en je druk maken dat je iedere keer in hetzelfde cirkeltje terecht komt. Dat het maar niet lukt om die droombaan te krijgen, die liefdevolle relatie of gewoon tijd voor jezelf. Het is druk, druk, druk en voor je het weet is er weer een week voorbij aan.... tja aan wat eigenlijk.
Op zo'n punt, wanneer je denkt, waar blijft de tijd en waarom lukt het me niet om die doelen te behalen kun je voor jezelf nieuwe doelen gaan beredeneren. Keurig met acties erbij..
Welk gat zit er in mijn CV, welke opleiding of werkervaring heb ik nog nodig om dat gat op te vangen en dan wel de carrièrestappen te maken die ik wil. Op weg naar die droombaan.
Hoe kan ik mijn uiterlijk verbeteren en zorgen dat ik er aantrekkelijk uitzie, zodat ik wel de liefde van mijn leven vind. Hoe zorg ik ervoor dat ik niet word opgeslokt door van alles en nog wat, maar tegelijkertijd, wat ga ik in vredesnaam doen met die tijd, want wat moet ik met alleen mezelf....
Wat kan ik waar halen, om de buitenkant wat meer glans te geven, op welk vlak dan ook
Gaandeweg mijn opleiding komt ik erachter dat het helemaal niet zo makkelijk en vanzelfsprekend is om echt naar jezelf te kijken. Te zien wat er gebeurt, welke situaties je telkens tegen komt en wat je dat dan wil zeggen. Het klinkt wel altijd heel spiritueel en er wordt ook vaak mee geschermd, terug naar jezelf, hoor je innerlijke stem, vaar je eigen koers.... Maar vervolgens staat er een heel stappenplan onder, wat je verstandelijk kan beredeneren, lekker veilig vanuit je hoofd. Wanneer je dat volgt kom je er wel uit......... toch?
Ik denk dat het dieper gaat. Ik merk ook aan mezelf dat ik dieper wil. Ik wil niet beredeneren, ik wil voelen. Niet bedenken hoe ik me voel, maar in tranen van intens verdriet of intens geluk uitbarsten. Kippenvel krijgen in bepaalde situatie, of ontzettend boos en gefrustreerd zijn. Om daarna rustig te kunnen gaan zitten, met beide benen op de grond en voelen wat deze situatie me wil vertellen en of er een patroon in zit.
Ik geloof namelijk dat alles in onszelf zit.
Wanneer we niet tevreden zijn, echt tevreden zijn met onszelf, zullen we dan echt tevreden kunnen zijn met de situatie om ons heen?
Wanneer we geen geluk kunnen ervaren, wanneer we alleen zijn, met onszelf, kunnen we dan geluk buiten ons ervaren?
Wanneer we niet ok zijn met ons lichaam, kunnen we dan van anderen verwachten dat ze ons aantrekkelijk vinden?
De kunst is alleen om dit te zien. Om situaties terug te kunnen leiden naar onszelf. Wat doet dit met mij, zit hierin een patroon, wat voel ik hierbij.
Gelukkig zit ik op een opleiding met voldoende mensen om me heen om deze spiegel voor mij te kunnen zijn. Maar waar ik ook leer om deze spiegel voor anderen te zijn, "gewoon" door te zijn, en af en toe een vraag te stellen. Een vraag die ertoe doet, die je raakt in je kern en waar je niet bij kunt beredeneren, maar waarbij je moet voelen. In de wetenschap dat alles goed is. Er is geen goed of fout, het is jouw verhaal en dat is prima.
Doorleef en voel je eigen leven, je bent het waard!