Ik neem je even terug in de tijd, toen we nog kleine kinderen waren. Verdriet was toen eigenlijk nog heel simpel. Je struikelde over je eigen voeten, viel op je knie, deze bloedde een beetje en jij begon te huilen, want je had pijn. Je had verdriet.
Er was dan altijd wel een volwassene in de buurt die je van de grond raapte, je even een knuffel gaf, over je knie wreef en je kon alweer door. Je verdriet was “vergeten” en je kon weer verder met je leven.
Voor mij zitten hier 2 dingen in;
Als je de emotie aandacht geeft, is het minder erg en gaat het sneller over
Je mag niet te lang blijven hangen in verdriet, even uiten mag, kusje erop, en door!
Deze twee dingen zien we erg terug in ons volwassen leven. Tenminste, ik zie het veel om me heen gebeuren.
Tuurlijk we mogen even verdrietig zijn, over wat dan ook, maar als we het benoemd hebben en we hebben een traantje gelaten, dan moet het ook wel weer klaar zijn. We moeten er niet in blijven hangen vindt men, en gewoon doorgaan. Dat is de beste remedie, want tijd heelt immers alle wonden. En door!....
Wat doen wij dan, we slikken onze tranen, ons verdriet weg. We slikken het in, houden ons groot en sterk en laten aan de buitenwereld niet onze diepste emotie zien.
Enerzijds omdat het zo hoort, maar misschien ook wel een beetje omdat we zelf niet continu met ons verdriet geconfronteerd willen worden. Als we het er niet over hebben, gaat het vanzelf weg, want tijd heelt immers alle wonden. Op deze manier hoeven we zelf ook het verdriet, de pijn niet te voelen en kunnen we er beter mee omgaan. Kunnen we ons beter staande houden.
Het gevaar hiermee zit hem erin dat het verdriet niet zomaar weggaat, wanneer je het wegstopt en er geen aandacht meer aan geeft.
Een emotie, welke emotie dan ook, zet zich vast in je lichaam. Vocht hoopt zich ‘letterlijk’ op in je lichaam d.m.v. oedeem, of volgelopen holtes. Je krijgt een steen in je buik van het inhouden van emotie en het sterk onderdrukken van de pijn.
Maar er kunnen ook andere emoties de overhand nemen. Bijvoorbeeld boosheid, ongeduld, prikkelbaarheid, onzekerheid, angst. En als dit maar lang genoeg duurt, heb je het niet eens meer in de gaten dat er een verdriet onder zit.
De oplossing: laat het er Zijn.
Ik weet het, ik roep het heel vaak, maar het is echt zo.
En dan hoeft het niet zo te zijn, dat je alleen maar aan het huilen bent, en over niks anders kunt praten en denken als je verdriet. Maar wel wanneer je daar behoefte aan hebt. Houd jezelf niet in, en als je niemand hebt om tegen te praten, schrijf het dan op, of spreek het in tegen je telefoon of gewoon in het “wilde weg” op het moment dat je alleen thuis bent.
Laat het stromen, laat het gaan, stop het niet weg.
Stop met vechten!!
En je zult zien dat het na verloop van tijd vanzelf minder wordt, dat je andere dingen weer gaat opmerken. Dat je vanzelf minder aan je verdriet denkt, of dat de situatie minder pijn doet.
Want ja; tijd heelt alle wonden, maar wel op een manier die bij jou past, en zonder dat je dit hoeft te forceren….