Stront chagrijnig, dat ben ik. Het is van dat vies plak weer, het huis is een zooi, de kinderen zitten zichzelf (en mij) in de weg. Niks lukt er vandaag. Bleh.
Ik moet eigenlijk eten koken maar ook daar heb ik geen zin in, geen honger ook. Ik ga ff liggen, dan ga ik wel beginnen.
Maar ook daar wordt het niet beter van, eerder slechter. Ik merk dat ik dorst heb, erge dorst. Niet zo gek ook bedenk ik me, ik heb vandaag op wel 2 kopjes koffie en een glas ijsthee gehad (het is nu half vijf)….
Wanneer mijn partner thuiskomt steek ik het ook niet onder stoelen of banken. Ik ben chagie, terwijl ik over mijn dag begin te vertellen komt de opmerking, jeetje je bent echt chagrijnig niet?
Ga dadelijk maar een stuk wandelen, is het liefdevolle advies.
Wandelen?! Met die warme plak weer en een onweersbui die in de verte al zichtbaar is? Echt niet, ik wil onder een dekentje kruipen (bij de airco) lampen uit, gordijnen dicht en laat het maar weer morgen worden… Maar goed, ergens van binnen voel ik ook wel dat wandelen misschien toch een betere optie is.
Dus na het eten, mijn wandelschoenen aangedaan en mijn koptelefoon mee, voor een muziekje. Daar word ik altijd wel wat relaxter van.
“Weet jij wat je wil, wat is jouw kracht
Weet je wat je hart van jou verwacht
Houd je wel van jezelf
Je stond volledig stil, maar dit is jouw dag
Jouw wereld is groter dan je dacht
Pik jezelf op, en snel
Ik ben jouw geweten, kom eens bij me zitten, luister
Ben je nou tevreden, met wat je van je leven maakt”
Oh ja hoor! Echt waar! Dit is het eerste wat ik hoor als ik de muziek aan zet. En bedankt!!
Onderweg besef ik dat wat ik altijd zeg; “alles mag er zijn” Ja inderdaad alles. Daar was ik net ook al achter gekomen, vandaar dat ik het naar mezelf heb toegegeven en ook aan mijn partner vertelde. Ik ben chagrijnig, laat me ff….
Stiekem moet ik voor mezelf toegeven dat het gevoel, op het moment van erkenning ook wel een beetje minder werd. Maar het is nog niet weg, ik loop nog ff door maar heb niet de illusie dat ik me dadelijk weer fris en fruitig zal voelen….
“Where the streets have no name…”
Ik heb de neiging om mee te gaan drummen, in de lucht onder het wandelen… Wanneer ik dit besef schiet ik meteen weer terug, wat nou mee drummen? Ik ben chagrijnig, dan drum je niet mee!
Ondertussen moet ik glimlachen in mezelf, hmmmm, die wandeling heeft toch wel goed gedaan. Ik wil gewoon lekker opgewekt mee drummen en op de maat lopen van de muziek. Mijn hoofd is gestopt met donkere wolken maken en ik kan weer volledig in- en uitademen, ik ben weer geland op de aarde met mijn beide voeten…
Ik wilde nog een stukje verder maar mijn lijf wil nu niet meer, gewoon lichamelijk moe, zonder donkere wolken in mijn hoofd. En ik moet plassen, heel nodig! (Heb ik vandaag ook nog amper gedaan, kom ik achter)
Terug naar huis dus en met een heerlijke cappuccino en een stroopwafel, buiten in een ligstoel.