Ik was van de week in gesprek met een vriendin over een verlies dat ze te verwerken heeft gekregen. In het gesprek benoemde ik naar haar; “Nu mag je het een plekje gaan geven”. Waarop ze antwoordde; “Ja dat zegt iedereen, maar waar is dat plekje dan?”.
Tja daar wist ik even niks op te antwoorden. Want het is zo cliché uitspraak die je doet om iemand te troosten...
Het heeft me de dagen erna wel beziggehouden. Want waar is dat plekje? Is er wel een plekje en moet alles wel naar een plekje?
Vooral dat laatste, moet het wel naar een plekje? Ik stel me zo voor dat in dit geval, het plekje in het hart is. Om maar even met clichés te blijven gooien; “wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt”. Maar voor mij is dat geen plekje, voor mij is het dan het accepteren dat het er is. Dat het er mag zijn.
Oké, even een verduidelijking;
De definitie van ‘een plekje’ voelt voor mij als wegstoppen. Je hebt iemand of iets verloren, je mag er even om treuren, maar dan komt het al snel op het verwerken en het ‘een plekje geven’. De verliessituatie wegstoppen in een mooi doosje en bewaren in een kast die in je hart staat. Want je moet immers door met je leven.
De definitie van ‘iets in je hart bewaren’ voelt voor mij als accepteren. Het hart is tenslotte een deel van jezelf, van jou. Niet alleen op lichamelijk niveau (het hart als orgaan) maar ook op energetisch niveau (de energie en emotie van het hart). Wanneer je dus iets in je hart bewaart, accepteer je dat het er is en draag je het met je mee.
Ik denk dat het belangrijk is wanneer een verliessituatie accepteert en er laat zijn zoals het is.
Ja het doet ongelooflijk veel pijn, ja je hebt er heel veel verdriet van, ja je zou het liefst onder een dekentje willen kruipen en er niet meer onderuit komen, ja het slaat een gat in je systeem wat nooit meer dicht lijkt te willen gaan.
Maar door het te accepteren, de emotie en gevoelens toe te laten, er over te praten met mensen die dicht bij je staan of bij wie je je vertrouwd voelt, hoef je het gevecht niet aan te gaan. Je hoeft niet te proberen om het te beheersen om het te controleren of om het maar snel te verwerken zodat het snel weggestopt kan worden op een plekje.
Voor mij is accepteren dat het er is niks meer en minder dan dat. Het mag er zijn.
Je hebt iets of iemand verloren, maar de herinneringen, het gevoel, de energie blijft. Die draag je voor altijd met je mee, in je systeem, in je hart.
De emotie die erbij komt kijken geeft het verdriet, de boosheid, de pijn, de leegte. Deze mag je accepteren dit hoort bij jou. Soms komt dit op de meest onhandige momenten naar boven en dan is het jouw keuze wat je ermee doet. Het uiten op dat moment, of op een ander moment.
Accepteren dus, met beide voeten op de vloer, goed gegrond accepteren wat er is en wat er komt. Omarmen van het gevoel, van het verlies. Zie het als je dierbaren om je heen. Je houdt van ze, je bent graag bij ze, maar je laat ze zijn wie ze zijn en wat ze willen doen. Je respecteert en vertrouwt ze waardoor je ze hun eigen ding laat doen. Je hoeft ze niet op een stoel in je huis vast te binden om ze te kunnen bewaren in je hart en de connectie te blijven voelen.
Respecteer en vertrouw jezelf net zoveel. Je hebt een verliessituatie meegemaakt. Omarm jezelf met dezelfde liefde als dat je dat bij een dierbare zou doen. Accepteer je pijn, deze is een deel van jou en laat de situatie er zijn en af en toe zich melden.
Met beide voeten op de grond, meebewegen met het leven.