Soms ben je zo bezig met hoe het allemaal zou moeten en hoe het hoort dat je jezelf daarin compleet vergeet... Ik betrap mezelf er regelmatig op, en dan natuurlijk meestal te laat, dat ik veel meer bezig ben hoe andere dingen zouden willen, dan hoe ik zelf over dingen denk en hoe ik ze wil..
En dan heb ik nog niet eens over het feit dat ik dan ook nog in deze gedachtestroom meeneem hoe ik dan over kan komen op anderen en wat ze ervan vinden...
Als ik buiten de lijntjes kleur of net iets ander reageer dan men verwacht, mag ik dan nog wel in het groepje erbij horen...Ken je dat, dat je al heel lang in een groep mensen je ding doet, bijvoorbeeld op het werk met je collega's, bij een vereniging of in de vriendengroep, en dat je dan jezelf gaat gedragen, hoe je denkt dat andere vinden dat je bent en je zou moeten gedragen....Of omdat je eigenlijk altijd heel rustig en op de achtergrond bent (zoals ik) dat het dan raar is als je ineens een gekke actie uitvoert, of ferm voor je mening opkomt, en deze ook vasthoudt ook al kan niemand zich erin vinden...
Ik heb daar duidelijk wel last van. Sterker nog, ik heb meer last van de gedachte!!
Want soms lijkt het wel of het idee zich in mijn hoofd vormt dat als ik dan een keer voor mijn mening uit wil komen en het ergens gewoon echt niet mee eens ben, ik deze mening dan toch voor me houdt, want hoe zou dit dan wel niet overkomen, zo kennen mensen mij toch helemaal niet, en wat zou er dan toch wel niet kunnen gebeuren...Het slaat natuurlijk helemaal nergens op en het kost me ontzettend veel energie.
Verstandelijk weet ik dan ook allemaal, maar toch gebeurt het me keer op keer... Ik weet ook wel waar het vandaan komt, het is prima te verklaren. Het is al te vaak voorgekomen dat ik mijn neus stoot als ik me wel een keer van de andere kant laat zien. Ik word dan aangesproken op mijn gedrag, de manier waarop ik taken uitvoer, mijn mening vertolk of gewoon hoe ik een gesprek voer. Waarop ik weer meteen in mijn onzekerheid schiet en het toch maar weer zo ga doen, zoals men verwacht dat ik ben. Maar deze kunststukjes kosten me zo veel energie, dat ik er na een tijd zo klaar mee ben, dat ik mezelf keer op keer beloof om het nu echt anders te gaan doen!
Maar dan wel met de kanttekening, dat ik het ook wel erg prettig vind, om bij sommige groepjes te horen, dat ik me ontzettend op mijn gemak kan voelen bij bepaalde mensen, en dat het natuurlijk ook niet de bedoeling is, dat ik andere mensen ga kwetsen, te snel een oordeel ga vellen, dingen in ga vullen, en iedereen tegen me in het harnas ga jagen, omdat ik er zelf zo nu en dan uit wil springen...Om het cirkeltje even helemaal rond te maken, heel mijn verhaal hierboven speelt zich af in mijn hoofd, ik ben dingen aan het invullen en al beren op de weg aan het zetten die er helemaal niet op willen zitten.
Ondertussen is het namelijk zo dat ik mezelf omgeven heb, met mensen die anderen gewoon zien zoals ze zijn of willen zijn, en die niet in hokjes denken of meteen de relatie/vriendschap verbreken. Die het juist toejuichen als ik "mezelf" ben, omdat ik dat zelf ook erg waardeer in een persoon....Weet je wat het is, soms ben je zo bezig met hoe je denkt het allemaal zou moeten en hoe het hoort dat je jezelf daarin compleet vergeet...