Ik denk dat we het allemaal wel kennen. We maken een situatie mee die ons verdriet doet, waar we boos van worden, waarin we ons niet gewaardeerd voelen.
Maar in plaats van dat we dit uiten, stoppen we het weg. Want we willen niet die zeur zijn die altijd maar aan het klagen is. Of het gaat niet gebeuren dat ik ze denken dat ik het niet aankan, want zwak ben ik niet.
Het is heel vervelend/verdrietig/rot wat er nu gebeurt, maar het is nu eenmaal zo en we dealen ermee. En door!!!
Begrijp me niet verkeerd, dit is een overlevingsmechanisme wat ik denk ik allemaal wel kennen, ik tenminste wel.
En het is zeker een overlevingsmechanisme wat ons dient.
Waar we wat aan hebben.
Het zorgt er namelijk voor dat we op de momenten dat het ‘moet’ er kunnen staan. Dat we kunnen handelen, dat we kunnen overleven. En dat is goed.
Tenminste, op de momenten dat we het nodig hebben…..
Maar wat gebeurt er nu als we alleen maar dit mechanisme inzetten. Omdat we niet anders geleerd hebben, of omdat we dit onszelf aangeleerd hebben ter zelfbescherming.
Zie het een beetje als een bak met water.
Je gebruikt water uit deze bak om je eten mee te koken, je koffie mee te zetten en je huis mee te poesten.
Maar wat gebeurt er, wanneer je altijd met hetzelfde doekje in het water gaat. Wanneer de bak buiten staat en ook nog eens onder de dakgoot, zodat het regenwater erin loopt.
Wanneer je niks doet, loopt deze bak over, het water wordt smerig en het gaat stinken.
Kortom je kunt het water niet meer gebruiken voor je koffie of om je ramen te wassen.
Ieder mens heeft ook zo’n bak water in zijn lichaam. Bij de een zal deze bak in zijn buik staan, bij de ander in zijn hoofd, op zijn nek of bij zijn longen.
Onze emoties worden ergens opgeslagen, wanneer we er niks mee doen.
Op een gegeven moment is deze bak vol en gaat het lichaam dit aangeven. Door middel van pijn of ongemak.
We hebben continu last van een stijve nek, kunnen niet goed (of teveel) naar het toilet en we slapen slecht.
Onze bak loopt over, het water is vies en het stinkt…
Maar wat kun je er nu aan doen?
Laat die emotie los, laat deze er zijn en stop het niet weg…. En ik hoor je nu denken; ja maar HOE dan?.
Want ik zeg toch dat ik verdrietig ben, en ik kan toch niet in dit gevoel blijven hangen. En ik heb mezelf toch al getrakteerd op een avond op de bank onder een dekentje. Nu zal het toch wel over zijn, wat moet ik dan nog meer doen??
Je kunt je emotie op verschillende manieren eruit laten;
Door te gaan schrijven
Uit jezelf op een creatieve manier, tekenen/schilderen/boetseren enz.
Ga helemaal los op muziek
Sla de boosheid van je af door matten te gaan kloppen of karton te scheuren..
De kunst is alleen om dit niet te doen met je hoofd. En daar zit hem de truc in..
Bijvoorbeeld;
Schrijven;
Pak een vel papier en een pen en schrijf letterlijk op wat er in je hoofd opkomt. Alle gedachten die je hebt, die langskomen, die je telkens opnieuw weer denkt. Schrijf het op, schrijf het van je af. Hoe raar het ook klinkt. Hoe enorm gekke zinnen en niet kloppende zinsbouw je ook maakt.
Ga zitten en schrijven. Zonder te bedenken wat je gaat schrijven, waarover en hoelang.
Creatief worden;
Eigenlijk is dit hetzelfde. Pak met materiaal waar je mee wilt werken en ga gewoon wat krassen. Pak de kleuren die je wilt op dat moment en ga maar gewoon krassen op papier. Zonder iets te willen maken, zonder dat het ergens op moet lijken.
Dansen;
Zet lekkere muziek aan en laat jezelf meebewegen op het ritme. Niemand kan je zien en horen, dus beweeg gewoon lekker en laat het gevoel eruit. Stamp op de grond, zwaai met je armen, schud met je billen, beweeg!
Maar wat levert dit je nu op?
Het zorgt ervoor dat een deel van de bak met water omgekieperd wordt. Dat daar beweging in komt en dat je aandacht geeft aan het gevoel wat je weg gestopt hebt.
Wanneer je bovenstaande dingen doet met de situaties of de emoties in je hoofd waar je zo verdrietig, boos of teleurgesteld over bent, kom je nog dichter bij de kern. Maar door het al te gaan uiten, op wat voor manier dan ook, zorgt voor beweging.
Zorgt voor stroming.
En wanneer er stroming is, kan er geen blokkade ontstaan. Denk maar weer aan het water, dat altijd zijn weg vindt. Door kleinste gaatje, het kleinste kiertje komt het doorheen en het zorgt voor beweging. Voor stroming, voor zuivering.
Ons lichaam gaat niet voor niks hints geven. Gaat niet voor niks zorgen voor pijn of ongemak. Ons lichaam wil ons iets vertellen. Wil ons vertellen dat onze bak vol is en dat we actie zullen moeten gaan ondernemen, om ervoor te zorgen dat we door kunnen.
Dat we kunnen blijven eten koken, koffie zetten en ons huis poetsen.
Want hoe ironisch ook, er komt een tijd dat we niet meer kunnen zeggen; “en door…” want dan gaat het niet meer, dan kunnen we niet meer door en moeten we stoppen. Dan kunnen we er niet meer voor anderen zijn, omdat we er ook niet voor onszelf zijn geweest….
Door goed voor jezelf te zorgen, kun je niet zo goed voor de ander zorgen….